هم هوایی
هم هوایی فرایندی است که طی آن بدن خود را با شرایط کمبود اکسیژن در ارتفاعات بالا تطبیق می دهد. هم هوایی فرایندی است با سرعت آهسته و کند که ممکن است از چند روز تا چند هفته بطول انجامد...هم هوایی
هم
هوایی فرایندی است که طی آن بدن خود را با شرایط کمبود اکسیژن در ارتفاعات
بالا تطبیق می دهد. هم هوایی فرایندی است با سرعت آهسته و کند که ممکن است
از چند روز تا چند هفته بطول انجامد. جهت سهولت بیشتر ارتفاعات را بصورت
زیر طبقه بندی می کنند:
* ارتفاع زیاد: از 1500 متر تا 3500 متر از سطح دریا
* ارتفاع خیلی زیاد: از 3500 تا 5500 متر از سطح دریا
* ارتفاع بی نهایت: بیشتر از 5500 متر از سطح دریا
عملا
در ارتفاعات کمتر از 2500 متر از سطح دریا نگرانی از بابت ارتفاع وجود
ندارد، چرا که بیماری ارتفاع بندرت در این ارتفاع یا کمتر از آن اتفاق می
افتد. تغییرات عملکردی بدن در حالت طبیعی برای فردی که به ارتفاع می رود
بشرح ذیل است:
* نفس نفس زدن (نفسهای سریعتر، عمیقتر یا هر دو)
* کم آوردن نفس هنگام تقلا
* تغییر الگوی تنفس در شب هنگام
* بیدار شدنهای متوالی در طول شب
* افزایش دفع ادرار
با
ارتفاع گرفتن در جو، از فشار هوا کم می شود و به همین دلیل هر نفس حاوی
تعداد کمتر و کمتری از مولکولهای اکسیژن خواهد بود (البته نسبت اکسیژن
همچمنان ثابت و حدود 21 درصد باقی می ماند). بنابراین بدن برای کسب اکسیژن
لازم بایستی بیشتر تلاش کند که این تلاش خود را به شکل تنفس سریعتر و
عمیقتر نشان می دهد. این موضوع مخصوصا هنگام انجام کارهایی مثل گام
برداشتن، بیشتر نمایان می شود. بطور طبیعی بدن هنگام هر تلاشی، نفس کم می
آورد و با استراحت این تنگی نفس سریعا رفع می گردد. قابلیت افزایش در تنفس
موضوعی بحرانی است و به همین دلیل پرهیز از هر عامل کاهنده تنفس (مثل الکل
یا برخی داروها) از اهمیت خاصی برخوردار است. در ارتفاعات زیاد، رسیدن
مقدار اکسیژن خون به سطح طبیعی، با افزایش تنفس مسیر نخواهد شد. تداوم در
افزایش تنفس باعث می شود سطح دی اکسیدکربن (که محصول زائد ناشی از اعمال
حیاتی بدن بوده و توسط ریه ها دفع می شود) در خون کاهش یابد. میزان دی
اکسیدکربن در خون برای مغز علامت مهمی در نحوه تنفس است. وقتی مقدار آن کم
شود سرعت تنفس کاهش می یابد. کمبود اکسیژن علامت ضعیفتری است و به عنوان
سوپاپ اطمینان و در مواقع بحرانی عمل می کند. در زمان بیداری، به دلیل وجود
اراده، مشکلی در تنفس وجود ندارد ولی در شب هنگام الگوی عجیبی در تنفس رخ
می دهد که نتیجه ایجاد تعادل در کشاکش این دو عملگر تنفسی است. در تنفس
دوره ای ابتدا تنفس عادی است اما به تدریج آهسته و کند می شود، تا وقتی که
موقتا قطع شده و سپس با تنفسهای سریع بازیافت می گردد. قطع تنفس ممکن است
بین 10 تا 15 ثانیه بطول انجامد. تنفس دوره ای فرایندی است طبیعی و ارتفاع
زدگی (یا بیماری حاد ارتفاع) محسوب نشده و به مرور با هم هوایی بهتر می
شود، ولی معمولا تا هنگام فرود از بین نمی رود.
تنفس دوره ای می تواند در افراد ذیل نگرانی زیادی تولید کند:
1- در فردی که هنگام قطع تنفس از خواب بیدار شود که متوجه این قطع تنفس می شود
2- در فردی که پس از قطع تنفس و در مرحله بازیافت و تنفس سریع از خواب بیدار شود فکر خواهد کرد نفس کم آورده و به ورم ریوی (hape) دچار شده است.
3- در فردی که از خواب بیدار می شود و متوجه قطع تنفس همنوردش می شود.
در
دو مورد اول، پس از چند لحظه تحمل، تنفس عادی برقرار می شود. در مورد آخر
همنورد بالاخره نفس خواهد کشید و تنفس دوره ای وی تا هنگامی که از خواب
بیدار شود، ادامه خواهد داشت. درصورتیکه علائم تنفس دوره ای، آزاردهنده بود
ممکن است دارویی به نام استازولامید مفید واقع شود. در طول هم هوایی،
تغییرات زیادی در تعادل شیمیایی مایعات بدن رخ می دهد. وقتی مرکز خونسازی
بدن، غلظت خون را تشخیص می دهد، دست از کار کشیده و استراحت می کند و به
این ترتیب خون غلیطتر می شود، چراکه کلیه ها به علت پدیده پُراِدراری
ارتفاع کماکان مشغول دفع آب بدن هستند. مشخص نیست به چه دلیل این مرکز از
کار می افتد، ولی به هر حال نتیجه آن افزایش غلظت خون است. احتمالا به دلیل
افزایش تعداد گلوبولهای قرمز تا حدی قابلیت اکسیژن گیری خون بهتر شود.
همچنین در جهت عدم شکل گیری َوَرم (اِدِم) عمل می کند. پرادراری در ارتفاع،
طبیعی است و در غیر این صورت، بدن یا دچار کم آبی و یا به خوبی هم هوا شده
است.
نوشیدنیهای ورزشی و انواع آن
این نوشیدنیها در قوطیها و ظروف مخصوص بستهبندی گردیده و برای مصرف آنها کافی است، درب قوطی را باز نمایید. این قبیل محصولات به دو گروه محصولات معمولی و محصولات ایزوتونیک قابل تقسیم میباشند.
نوشیدنیهای ورزشی و انواع آن
محصولات آمادهی مصرف:
این نوشیدنیها در قوطیها و ظروف مخصوص بستهبندی گردیده و برای مصرف آنها کافی است، درب قوطی را باز نمایید. این قبیل محصولات به دو گروه محصولات معمولی و محصولات ایزوتونیک قابل تقسیم میباشند.
الف- نوشیدنیهای ورزشی معمولی:
این محصولات که به تازگی در بازار کشور انواعی از آنها تهیه و عرضه میگردد، به دلیل سهولت مصرف مطلوب است. لیکن، آن چه که میبایست مورد بررسی قرار گیرد، درصد مواد و ترکیبات موجود در این نوشیدنیهاست، زیرا همان طور که ذکر گردید با کاهش یا افزایش هر یک از ترکیبات ممکن است میزان و سرعت جذب مایع دچار نقص گردد و این امر با افزایش درصد مواد کربوهیدراتی، املاح غیرضروری یا ویتامینها به وجود خواهد آمد. مصرف چنین نوشیدنیهایی، نه تنها برای عملکرد ورزشی یک ورزشکار مفید نخواهد بود، بلکه موجب آسیب آن نیز خواهد شد.
ب- نوشیدنیهای ایزوتونیک:
در تهیهی این نوع نوشیدنیها درصد مواد متشکله و ترکیبات به گونهای در نظر گرفته میشود که با میزان اسمولالیتهی مایعات بدن برابر بوده و در نتیجه پس از مصرف، آب و مواد مغذی موجود در آنها به سهولت جذب بدن میشوند. بنابراین در واقع این نوع نوشیدنیها، بهترین و ایدهآلترین انواع نوشیدنیهای ورزشی میباشند. البته در حال حاضر این محصولات در بازار کشورمان گستردگی زیادی ندارد و دسترسی به آنها چندان آسان نیست.
ترکیبات یک نوشیدنی ورزشی
آب : بدون شک مهمترین جزء و بالاترین درصد را در یک نوشیدنی ورزشی دارا میباشد. در واقع آب علاوه بر بازسازی ذخایر آب از دست رفته، بستری مناسب را جهت افزودن سایر ترکیبات، نظیر کربوهیدرات و املاح مهیا مینماید. لیکن نباید فراموش کرد که آب به کار رفته در نوشیدنی ورزشی میبایست از نظر املاح و مواد معدنی آن سختی آب در حد مطلوبی باشد، زیرا در صورت وجود املاح زیاده از حد در یک نوشیدنی ورزشی، ممکن است تعادل املاح در بدن به هم خورده و عملکرد عضلات دچار آسیب شود.
کربوهیدرات : در یک نوشیدنی ورزشی، عاملی است جهت تنظیم قند خون و به عنوان منبع تولید انرژی سریع در عضلات به مصرف میرسد. علاوه بر آن که دریافت کربوهیدرات، موجب صرفهجویی در گلیکوژن عضلات میگردد. نتایج مطالعات متعدد گواه آن است که تخلیهی گلیکوژنی عضلات با احساس خستگی در فرد مرتبط است.
در طی یک فعالیت بدنی سنگین که برای مدت زمانی بیش از یک ساعت به طول میانجامد، مصرف کربوهیدرات به میزان ۶۰-۳۰ گرم به ازای هر ساعت فعالیت بدنی توصیه میگردد تا با حفظ قند خون و سطح اکسیداسیون کربوهیدراتها، احساس خستگی را به تعویق اندازد. این امر با مصرف ۱۲۰۰-۶۰۰میلیلیتر نوشیدنی در ساعت که حاوی ۸-۴ درصد کربوهیدرات به صورت قندهای ساده (قند معمولی، گلوکز و یا فروکتوز) و ترکیبات پیچیدهتر (نظیر مالتودکسترین) باشد، میسر میگردد.
البته افزودن کربوهیدرات به یک نوشیدنی ورزشی، علیرغم موارد فوق با مشکلاتی روبروست که دو مورد اصلی آن عبارتند از تأخیر در تخلیهی معده و تحریک پاسخ انسولین.
۱- تأخیر در تخلیهی معده:
با افزودن مقادیر زیادی کربوهیدرات به ویژه از انواع ساده، اسمولالیتهی نوشیدنی ورزشی افزایش مییابد و این امر موجب تأخیر در تخلیهی معده میگردد. برای جلوگیری از این وضعیت پیروی از دو اصل زیر کار ساز است:
۱-۱- به کارگیری درصد مشخصی از کربوهیدراتها: در مطالعهای که بر روی میزان جذب مایعات (و در واقع سرعت تخلیهی دستگاه گوارش) از نوشیدنیهای ورزشی صورت گرفته است؛ بین سرعت جذب مایع از نوشیدنی حاوی ۶ درصد کربوهیدرات، با آب خالص تفاوت آماری معنیداری وجود ندارد و در درصدهای بالاتر کربوهیدرات در نوشیدنی ورزشی، اختلال و تأخیر در جذب مایع کاملاً محسوس است. البته باید متذکر شد، در صورتی که درصد کربوهیدرات از حدود ۴ درصد نیز پایینتر باشد، موجب رقیق شدن (هیپوتونیک) نوشیدنی شده و مصرف آن نمیتواند در تأمین گلوکز مورد نیاز عضلهی در حال فعالیت مؤثر باشد.
۱-۲- به کارگیری کربوهیدراتهای نیمه هضم شده: به کارگیری برخی پولیمرهای گلوکز نظیر مالتودکسترین در نوشیدنیهای ورزشی، موجب کاهش تأثیر منفی افزودن کربوهیدرات بر تخلیهی معده میگردد و خطر افزایش انسولین و کاهش قند خون را هنگام فعالیت بدنی به حداقل میرساند.
۲- تحریک پاسخ انسولین:
مصرف کربوهیدراتها ممکن است با تحریک ترشح انسولین موجب آسیب عملکرد ورزشی فرد گردد. بر این اساس در برخی نوشیدنیها از ترکیبات کربوهیدراتی نظیر فروکتوز استفاده میشود که تأثیر آن بر ترشح انسولین، از قندهایی مثل گلوکز بسیار کمتر است.
املاح و الکترولیتها:
جایگزینی الکترولیتها در طی ورزش، در صورتی که فعالیت ورزشی برای مدت زمانی کمتر از ۲ ساعت به طول بیانجامد، ضروری نیست. لیکن وجود مقادیر اندک از الکترولیتها به ویژه سدیم اثرات مثبتی بر جذب آب و کربوهیدرات دارد.
سدیم در محلولهای مخصوص تجدید ذخایر مایعات مصرفی در حین فعالیتهای ورزشی که برای مدت زمانی بیش از یک ساعت به طول میانجامد، با غلظت ۷/۰-۵/۰ گرم در لیتر منظور گردد. افزودن سدیم به نوشیدنی موجب بهبود طعم و افزایش بازسازی مایعات میشود و از ایجاد حالت کمبود سدیم (هیپوناترمی) در افرادی که میزان بالایی مایعات نوشیدهاند، جلوگیری مینماید.
البته افزودن کلر نیز به میزان ۷/۰- ۵/۰ گرم در لیتر در نوشیدنی ورزشی مفید خواهد بود.
سایر ترکیبات:
از
مهمترین ترکیبات افزوده شده به نوشیدنیهای ورزشی، برخی املاح نظیر
پتاسیم و انواع ویتامینها قابل ذکرند. البته ویتامینهای گروه B به دلیل تأثیر آنها در سوخت و ساز انرژی و ویتامینهای E و Cبه
دلیل اثرات آنتیاکسیدانی آنها میتوانند مفید باشند. سایر خصوصیات یک
نوشیدنی ورزشی که در مقبولیت آن مؤثرند، شامل موارد زیر است:
طعم:
مهمترین
خصوصیتی که یک نوشیدنی ورزشی میبایست واجد آن باشد، مقبولیت طعم و
گوارایی آن است. بر این اساس هیچگاه در حین دورهی مسابقات، نوشیدنیهای
جدید را امتحان نکنید، زیرا ممکن است عدم مقبولیت طعم آن، به عمل کرد شما
آسیب بزند.
دمای نوشیدنی:
دمای نوشیدنی ورزشی بهتر است کمتر از دمای محیط (حدود ۲۲- ۱۵درجه سانتیگراد) باشد.
نوع بستهبندی و سهولت مصرف:
مطالعات
نشانگر آن است که اگر مایعات و نوشیدنیهای ورزشی به صورت آمادهی مصرف
تهیه گردند، میل به مصرف آنها در ورزشکاران افزایش خواهد یافت.