عمیق ترین غار

کشف عمیق ترین غار زیر آبی در جهان

گروهی از کاوشگران اعلام کردند عمیق ترین غار زیر آبی جهان را در منطقه ای در شرق جمهوری چک کشف کرده اند.

گروهی از کاوشگران اعلام کردند عمیق ترین غار زیر آبی جهان را در منطقه ای نزدیک شهر هرانیتسه در شرق جمهوری چک و در عمق 404 متری کشف کرده اند. کریستوف استارنافسکی کاوشگر لهستانی گفت وی با کشف این غار احساس می کند که «کریستف کلمب قرن 21» است. وی که 48 سال دارد این غار را روز سه شنبه و در منطقه ای نزدیک این شهر که وی از سال 1998 در آنجا  سرگرم مطالعه بوده است پیدا کرد. 

وی که در شهر کراکوف در جنوب لهستان زندگی می کند گفت این غار 12 متر از غار زیرآبی پوتسو دل مرو ایتالیا عمیق تر است. این غار ایتالیایی تا پیش از این عمیق ترین غار زیر آبی دنیا به شمار می رفت. 

این کاوشگر لهستانی گفت رفتن به این قیبل غارها به سبب مناطق گل آلود آن و دمای پایین آب در آن و نیز وجود ترکیبات معدنی که به تجهیزات و نیز پوست انسان آسیب می رساند یک چالش بزرگ به شمار می رود.

منطقه غار بزنگان

منطقه حفاظت شده غار بزنگان - خراسان رضوی

غارهای شگفت انگیز

شگفت انگیز ترین غارهای جهان

غارها که زمانی برای انسان های اولیه در حکم پناهگاه بودند امروز یکی از پر جاذبه ترین مکان های توریستی دنیا هستند. 10 مورد از زیباترین غارهای جهان را در ادامه ببینید:

10. Hobgoblin’s Playground، نوادا، آمریکا

نام دیگر آن آتش شیطان و فنلاند کوچک نیز می باشد. این سنگ ماسه های بسیار زیبا نتیجه میلیون ها سال فرسایش در اثر باد و آب هستند. این مکان فقط دو ساعت تا لاس وگاس فاصله دارد و هر ساله کوهنوردان، عکاسان و ماجراجویان زیادی را به خود جلب می کند.

9. غارهای هرکول، مراکش

غارهای هرکول در نزدیک شهر زیبای طنجه و کاخ تابستانی پادشاه مراکش قرار گرفته اند. بر اساس افسانه های یونانی، هرکول قبل از شاهکارهای فوق العاده اس در این غارها می خوابیده است.

8. Spitting Caves، هاوایی

این غارها در نزدیک منطقه مسکونی هونولولو قرار دارند و زیاد شناخته شده نیستند. در نتیجه فقط گردشگران ماجراجو به اینجا می رسند. اما ارزشش را دارد چون این منطقه پر از صخره های رنگارنگ است که در اقیانوس آبی فرو می روند.

7. الگاروه، پرتغال

جنوبی ترین قسمت این کشور یک ساحل فوق العاده دارد که پر از صخره های آهکی فوق العاده است و غارهای زیادی را به وجود آورده. این غارها نتیجه فرسایش صخره هایی هستند که امواج اقیانوس اطلس مدام با آنها برخورد می کرده اند. این خط ساحلی با قایق قابل دسترس است و سواحلی مانند Ponta Da Piedade از همین راه قابل سیاحت هستند.

6. Haffner Creek، کانادا

Haffner Creek که در پارک ملی Kootenay قرار دارد جز میراث جهانی یونسکو است و سالانه گردشگران زیادی را به خود جذب می کند. Haffner Creek مخصوصا برای دوستداران آدرنالین بسیار جذاب است. شیب های تند آن حتی برای کوهنوردان ماهر هم چالش بر انگیز است. استالاکتیت ها و ستون های یخی این غار فوق العاده اند.

5. پارک ملی کاریجانی، استرالیا

دومین پارک بزرگ استرالیا شامل 5 دره عظیم است که دریاچه، غار و آبشارهایی را به وجود آورده اند. همچنین این پارک خانه حیوانات زیادی از جمله کانگرو های قرمز، مورچه خورک، مارمولک، بزمچه، خفاش، مار و پرندگان است.

4. غارهای Waitomo، نیوزلند

این غار که دو میلیون سال قدمت دارد گونه های کمیابی از کرم های شب تاب را در خود جا داده که نور فوق العاده ای را در غار ایجاد می کنند. این کرم ها غار را به فضایی جادویی تبدیل کرده اند.

3. غار Melissani، یونان

دریاچه Melissani با غار Melissani در جزیره Kefalonia پوشیده شده و گردشگران زیادی را به آنجا می کشاند. از بیرون این غار با جنگل پوشیده شده است و از درون نمایی فوق العاده ایجاد شده: یک غار سنگی که با آب بسیار شفاف پر شده است. یکی از قسمت های این غار باز است و نور را به داخل راه می دهد. نور آب را چنان شفاف می سازد که انگار قایق ها در هوا شناورند.

2. Seljalandsfoss، ایسلند

این معروف ترین آبشار ایسلند است. آب از رودخانه Seljalandsá جاری شده و از ارتفاع 60 متری سرازیر می شود. در پشت آبشار غاری نهفته است. این غار بسیار زیباست و عکس های زیادی از آن در اینترنت وجود دارد.

1. غار Son Doong، ویتنام

بزرگترین غار دنیا آنقدر عمیق است که یک ساختمان 40 طبقه در آن جا می شود. این غار به طول 9 کیلومتر یک جنگل و رودخانه را نیز در خود جای داده است. این غار در سال 2010 کشف شده است. این جنگل پر از میمون و روباه های پرنده است. اینجا دنیایی زیر زمین پنهان است.

غار سون دونگ

بزرگ‌ترین غار جهان در ویتنام

سالانه بیش از 450 گردشگر از بزرگ ترین و نفس گیرترین غار جهان  دیدن می‌کنند.

غار "سون دونگ" در پارک ملی فونک نهاکه بانگ کشور ویتنام قرار دارد و یکی از جاذبه‌های گردشگری این کشور محسوب می‌شود.

ای غار وسعتی به اندازه یک سختمان 40 طبقه دارد و در عمق 72 متری سطح زمین قرار دارد. فضای مه‌آلود، صدای حرکت رودهای کوچک و جلبک‌های سبزرنگ درخشان، فضایی وهم‌آور را در این غار ایجاد کرده است.

غار سون دونگ برای نخستین بار در سال 1991 به وسیله هوکان از بومیان منطقه کشف شد ولی به دلیل صداهای عجیبی که از غاز خارج می‌شد بومیان جرات نزدیک شدن به آن را نداشتند.

در سال 2009 گروهی از پژوهشگران انگلیسی بخش‌های مختلف این غار را شناسایی کردند و زمینه جذب گردشگر در این منطقه فراهم شد.

سالانه بیش از 450 گردشگر از این غار دیدن می‌کنند.

غار هانگ سون دون

هانگ سون دون ؛ بزرگ ترین غار جهان

هانگ سون دون غاری در ویتنام است که در نزدیکی مرز ویتنام و لائوس واقع شده و در حال حاضر بزرگ‌ترین غارِ شناخته‌شده در جهان محسوب می‌شود. داخل این غار، یک جنگل بزرگ سرسبز و رودخانه‌ی طویل زیرزمینی قرار دارد که جریان آبش بسیار تند است.

 بزرگ‌ترین حفره‌ی غارِ هانگ سون دونگ بیش از ۵ کیلومتر طول، ۲۰۰ متر ارتفاع و ۱۵۰ متر پهنا دارد. ابعاد وسیع غار باعث شده تا استالاگمیت‌ها (ستون‌هایی از مواد معدنی) تا ارتفاعی بیش از ۷۰ متر رشد کنند و به درازترین استالاگمیت‌های جهان تبدیل شوند. صدف‌های غار که در داخل آن یافت شده اندازه‌ی توپ بیسبال و به شکلی غیرعادی بزرگ هستند.

 با وجود عظمتش، این غار در سال ۱۹۹۱ توسط یک مرد بومی کشف شد، اما جنگلیان بومی آن منطقه می‌ترسیدند تا آن را کند و کاو کنند که به خاطر صدای سوتی بود که از رود زیرزمینی این غار بیرون می‌آمد. در سال ۲۰۰۹ ، گروهی از محققان بریتانیایی از مرکز تحقیقات غارشناسی بریتانیا طی یک پروژه تحقیقاتی توانستند وجود این غار را به همه اعلام کنند. بعد از آن، تیمی از جستجوگران از نشنال جئوگرافیک جذاب‌ترین تصاویر را از این شگفتی طبیعی دیده‌ نشده منتشر کردند.

تا چند سال قبل، عکاسی از غاری به بزرگی غارِ هانگ سون دونگ به معنای این بود که مجبور بودی با طناب برای رسیدن به آن پایین بروی. گرفتن تصاویر هوایی از آن بدون هلیکوپتر امکان‌پذیر نبود. در حال حاضر با گزینه‌های ارزان‌تری مانند دِرون‌ها و دوربین‌های GoPro که دسترسی راحتی دارند، عکاسی از آن امکان‌پذیر بوده و حسی ماجراجویانه به شما خواهد داد.

اخیرا عکاسی به نام رایان دیبووت دوربین GoPro HERO4 خود را برداشت و آن را به یک هواپیمای بدون سرنشین بست و بر فراز غار و داخل آن به پرواز درآورد و حدود ۶ دقیقه از آن فیلم گرفت.

غار چس یونگ

این غار خیره کننده در آلبرتا واقع شده است و به علت صداهایی که از آن منتشر می‌شود، به مکانی جالب و خاص تبدیل شده است. با ما همراه باشید تا نگاهی به این غار یخی در کانادا بی اندازیم.

این شکاف یخی پر سر و صدا، درون یک غار خیره کننده در دامنه‌ی رشته‌کوه‌های راکی کانادایی قرار دارد. گفته می‌شود وقتی سنگ‌ها به زمین پرتاب می‌شوند و ۱۴۰ متر پایین‌تر با کف غار برخورد می‌کنند، پژواک‌های تشدید شونده‌ای ایجادشده و باعث تولید صدای عجیب در غار می‌شوند. این غار در ارتفاع ۷۰۰ متری کناره کوه قرار گرفته و ورودی‌اش در پشت یک لبه سنگی و تقریباً پنهان از دید است. جالب است بدانید که تا سال ۲۰۰۵ کسی از وجود غار خبر نداشته است.

اما سرانجام یک لکه تاریک راز آمیز روی گوگل ارث (google Earth) توجه یک کاشف غار به نام چس یونگ را به خود جلب کرد و منجر به کشف این غار جالب می‌شود.

وقتی هوای سرد وارد غار می‌شود، جای هوای گرم را می‌گیرد و آن را به بیرون می‌راند. هوای سرد به خاطر غلظتی که دارد، هیچ‌گاه قادر به خروج از غار نیست و درنتیجه غار در تمام طول سال یخ‌زده باقی می‌ماند.

به خاطر پژواک‌های تشدید شونده، صحبت کردن درون غار بسیار دشوار است، چرا که هر صدا، سلسله‌پژواک‌هایی ایجاد می‌کند که جملات را نامفهوم می‌کنند. بنابراین کاشفان غار مجبور هستند با صدای نجوا گونه‌ای با هم صحبت کنند یا به‌صورت بریده بریده و با فاصله چند ثانیه‌ای حرف بزنند که به پژواک‌ها فرصت تمام شدن بدهند. هنوز کار اکتشاف غار کامل نشده است و بخش‌های زیادی از آن در حال کشف و نقشه‌برداری است.

غارهای یخی بیفیلد

غار‌های یخی بیفیلد یکی از جاذبه‌های زمستانی محبوب و پر‌طرفدار در سواحل دریاچه سوپریور و در شبه‌جزیره بیفیلد است که در ایالت ویسکانسین آمریکا قرار دارد. در این مقاله شما را با  جاذبه طبیعی زمستانی آشنا می‌کنیم.

میلیون‌ها سال پیش با فعالیت یخچال‌های طبیعی و تبدیل ماسه‌سنگ‌ها به مجسمه‌های صخره‌ای شگفت‌انگیز، این غار‌ها در بالای دریاچه سوپریور (Superior) به وجود آمده است. در طول تابستان غار‌ها غیرقابل دسترسی هستند و تنها از طریق دریاچه می‌توان آن‌ها را دید. اما هنگامی‌که دریاچه در فصل زمستان یخ می‌بندد گردشگران می‌توانند روی سطح دریاچه یخ‌زده پیاده‌روی و به یکی از خیره‌کننده‌ترین پدیده‌های طبیعی ویسکانسین شمالی دسترسی پیدا کنند. داخل غار‌ها آب از سقف یخ‌زده به هزاران یخ‌پاره می‌چکد، درحالی‌که ورودی غار‌ها را آبشار‌های یخ‌زده فراگرفته که تا بالای صخره‌ها گسترش‌یافته است. این پدیده‌های یخی شکل‌هایی به خود می‌گیرند که جداره به جداره و روزبه‌روز تغییر می‌کنند و این تنها عاملی است که سالانه گردشگران بسیاری را برای بازدید به این منطقه جذب می‌کند.

گر‌چه هرساله هزاران گردشگر به‌سختی به این منطقه سفر می‌کنند، اما این تجربه زیبا با خطراتی نیز همراه است. بخاطر پیاده‌روی روی یخ منجمد شده ، خطر لغزندگی، ترک خوردن و شکستگی یخ ها همیشه وجود دارد. همچنین دریاچه هرسال منجمد نمی‌شود، به همین دلیل بازدید از این منطقه همیشه امکان‌پذیر نیست. در سال گذشته و برای نخستین بار، در طول پنج سال، غار‌ها در فصل زمستان باز بودند. 

پراو

بازی با مرگ در خطرناکترین غار ایران

«غار پراو» را خطرناک‏ترین، مرگبارترین و خشن‎ترین غار ایران می‎نامند؛ غاری که تاکنون 5 نفر را به کام مرگ کشانده و برای رسیدن به آن باید بیش از سه هزار متر از کوه پراو بالا رفت و بعد دهانه غاری که طولانی‏‌ترین غار عمودی ایران است، خودش را نشان می‎دهد.

«غار پراو» را خطرناک‏ترین، مرگبارترین و خشن‎ترین غار ایران می‎نامند؛ غاری که تاکنون 5 نفر را به کام مرگ کشانده و برای رسیدن به آن باید بیش از سه هزار متر از کوه پراو بالا رفت و بعد دهانه غاری که طولانی‏‌ترین غار عمودی ایران است، خودش را نشان می‎دهد.
 
پراو در نزدیکی کوه بیستون در کرمانشاه است و اولین‌بار انگلیسی‌‏ها این غار را تا انتها پیموده‌اند و بعد از آن‌ها، لهستانی‌‏ها به پایان این غار عجیب می‎رسند و تا سال‏‌ها غار پراو برای غارنوردان ایران و کرمانشاه چون گاوصندوقی در بسته می‏‌ماند که کلید گشودنش را نمی‏‌یابند و با وجود تلاش‎های فردی و جمعی‏، راز آن گشوده نمی‏‌شود، تا اینکه سال 1370 تیم کانون کوهنوردان کرمانشاه، با ایجاد یک تیم منسجم و با کمک گسترده همه شهر و بردن تلفن نظامی به درون غار، غار پراو را تا پایان پیمایش می‎کنند.

 

بعد از آن، سال 1372 دو کوهنورد با سابقه کرمانشاهی، دو نفری به دل غار می‏‌زنند و 12 روز در غار باقی می‏‌مانند و غار پراو را تا پایان می‌پیمایند. بعد از آن گویی درهای غار گشوده می‏‌شود و بسیاری علاقه‎مند می‌شوند تا سر از کار این غار مخوف در بیاورند، اما در پی این غارنوردی‏‌ها 5 نفر جان می‏‌بازند. اما این اتفاق‌های ناگوار هم مانع فرودهای بعدی در غار نمی‏‌شود. سال گذشته هم این غار بعد از سال‌ها انباشت زباله‏‌های صعود و فرود غارنواردان، پاکسازی شد و چندین کیلوگرم زباله و طناب از آن خارج شد.
 
اما واقعاً چه چیز باعث می‎شود کسی وارد این غار شود که مخوف‌ترین غار ایران و «اورست غارهای جهان» نام دارد، یا قله‌هایی را بپیماید که گور کوهنوردان بسیاری است؟

 

«رضا شهلایی» کوهنورد باسابقه‏‌ای است که چندین قله بالای هشت هزار متر را در نوردیده و تاکنون سه بار پراو را تا انتها پیموده و چندین بار هم برای امداد و نجات تا میانه این غار رفته است. «یوسف سورنی‌نیا» هم 91 بار وارد غار شده که بیش از 30 بار تا انتهای آن رفته است. شاید برای ما که حتی صبح روزهای تعطیل تا دامنه کوه‏‌های شهر هم نمی‏‌رویم غیر قابل درک باشد، اما انگار آنها از جهانی دیگری حرف می‏‌زنند؛ از جهان سختی‏‌ها، تنگناها و رسیدن‏‌ها و لذت صعود و فرود؛ لذتی که شاید ما هیچ وقت درکش نکنیم.
 
با رضا شهلایی در مغازه لوازم خانگی‌اش در کرمانشاه دیدار کردم. تازه از تبت و صعود قله هشت هزار متری آناپورنا برگشته بود. از او درباره تجربه‌اش از ورود به غار پراو و دشواری‏‌های غارنوردی پرسیدم:
 
غار پراو چه چیز ویژه‏‌ای دارد که شما را بارها به درون خود کشیده است؟
من سه بار تا انتها و برای برنامه‏‌های امداد و نجات هم بارها تا میانه غار رفته‎ام. غار پراو برای ما که در این شهر زندگی می‏‌کنیم، همیشه جذابیت خاصی داشته و دوست داشتیم ببینیم درون آن چطور است. یکی از انگیزه‏‌های کوهنوردی، دیدن نادیده‌هاست. البته باید بگویم که غارنوردی با همه کارهای کوهنوردی و دیگر فعالیت‏‌های ورزشی متفاوت است، چون شما در تاریکی مطلق هستید، فضا ناشناخته است و جذابیت‎های خیلی زیادی دارد.
 
من بار اول سال 1368 به غار پراو رفتم. در واقع این اولین تلاش منسجم ایرانی‏‌ها برای رفتن به پراو بود. اما این تلاش موفق نبود و من تا چاه هشت رفتم و تیم هم تا چاه 18 رفت و برگشت. سال بعدش تیم کانون کوهنوردان کرمانشاه موفق شدند تا انتها بروند.
 
همیشه هم این بحث بود که غار پراو امکان ادامه دادن دارد، اما تاکنون بچه‎ها موفق به این کار نشدند. من البته احساس می‏‌کنم این امکان وجود ندارد. انتهای غار مانند سیفون است، آب سر ریز می‎کند، فاصله سقف و غار خیلی کوتاه می‏‌شود، 10 تا 20 سانتی‌متر فاصله دارد. غار ادامه دارد اما فکر نمی‏‌کنم کسی بتواند وارد آن شود.

 

من سال 74 به طور کامل وارد غار شدم و چندین بار هم برای آشنایی جوان‌ترها آن‎ها را به غار می‌بردم، تا اینکه اتفاقات ناگواری در غار افتاد. اولین اتفاق مربوط به آقای امینی از مشهد بود که جسدش را از غار خارج کردیم. من معتقدم غار پراو ترسناک و خطرناک نیست. 5 نفر تا به حال در غار کشته شده‎اند که همه بر اثر خطاهای انسانی بوده است. در کوهنوردی هم به همین صورت است، در اکثر اتفاقات سطح بالای کوهنوردی جهان هم حادثه‎ها قابل پیشگیری‎اند، غار پراو که جای خودش را دارد. همه نفراتی که در غار پراو کشته شدند، از ویکتوریا کیانی‌راد تا آقای امیر احمدی، سعید امینی، خلیل عبدنکویی و پدرام بوچانی بر اثر خطای انسانی کشته شدند و مرگ همه آنها قابل پیشگیری بود.
 
ما سه‌جور غار داریم؛ غارهایی که افقی کامل هستند، غارهای عمودی کامل و غارهایی که تلفیقی از هر دو هستند. غار پراو هم تلفیقی از گذرگاه‎های افقی و مسیرهای عمودی از این دو حالت است، هم کانال‎های تنگ و باریک افقی دارد و هم چاهای عمودی دارد. این نوع غارها آمادگی جسمانی کامل، آمادگی روحی و روانی و تجربه زیادی می‏‌خواهد. غار پراو کانال‏‌های بسیار باریکی دارد و در واقع شما را در یک شرایط بسیار سخت قرار می‎دهد که شاید در میانه راه از مسیری که آمده‌‏اید پشیمان می‏‌شوید، اما این تفاوت غارنوردی و کوهنوردی با سایر رشته‏‌هاست. وقتی در غارنوردی این شرایط سخت تمام می‏‌شود، تنها شیرینی و لذت آن باقی می‎ماند.
 
زمانی «جان میدلتون» این غار را دید. گفت پراو، اورست غارهای جهان و سخت‎ترین غار دنیاست است، اما حالا شرایط فرق کرده، تجهیزات تغییر کرده، الان غارهای سخت‌تری در مکزیک و فرانسه کشف شده است. آن زمان این غار دشوارترین بوده، اما در شرایط حاضر همه معماهای غار کشف شده است، آقای سورنی‌نیا الان هفت ساعته می‌تواند تا انتهای غار برود. البته شرایط عمومی غار، یعنی خشن بودن و نیاز آن به آمادگی جسمانی تغییر نکرده است.

 

آیا پیش آمده که خود شما هم در میانه راه از مسیری که آمده‎اید پشیمان شوید؟
من هیچ‏گاه پشیمان نشده‌‏ام، البته شرایط غار پراو بسیار سخت است و انرژی زیادی می‏‌گیرد. غیر از آن، در کوهنوردی هم گاهی این حس هست. در آناپورنا آنقدر شرایط سخت و غم‌انگیز بود که چندبار گفتم که کاش قله دیگری را انتخاب کرده بودم. اما به هر حال از صعودم پشیمان نیستم.
 
در آناپورنا ما هفت نفره قله را فتح کردیم و در برگشت به شب خوردیم و آن شب دو نفر کشته شدند؛ یک شلپای نپالی و یک کوهنورد بزرگ فنلاندی که 400 متر سقوط کردند. به هر حال کوهنوردی مسائل زیادی دارد. اما این شرایط انگیزه را بیشتر می‏‌کند، چون کوهنوردان دنبال زندگی نرمال نیستند و کمی با دیگران فرق دارند.
 
به هر حال ما برای زندگی کردن به کوه و غار می‏‌رویم نه برای مردن، اگرچه به دلیل نبود آموزش لازم کوهنوردی در کشور در سال‌های آینده با کمبود کوهنوردان خوب مواجه می‌شویم. الان کوهنوردانی هستند که از پیش‌دبستانی به دانشگاه می‏‌روند. مشکل اصلی کوهنوردی ما و اتفاقاتی که می‏‌افتد همین‌جاست. من سال 2014 کنجچنجنگا را صعود کردم. از 12 نفر، 5 نفر کشته دادیم. امثال من 30 سال در کار آموزش بوده‎ایم، سنگ‌نوردی، یخ‏‌نوردی آموخته‏‎ایم و کلاس و دوره گذراندیم تا یک لحظه از آن 30 سال تجربه استفاده کنیم.
 
اتفاقات غار پراو خیلی تکان‌دهنده بوده خصوصاً مرگ خانم کیانی‌راد و آقای احمدی. شما از این قضیه چه می‌دانید؟
واقعیت قضیه از غار پراو بیرون نیامد، اما ویکتوریا از دو نفر همراهش قوی‌تر بود و وقتی این دو نفر در غار 18 مشکل پیدا می‎کنند، او این چاه 20 متری را صعود کرده بود. اما چون این دو نفر انرژی بالا آمدن نداشتند، می‌آید پایین و وقتی می‏‌خواهد هشت فرودش را بیندازد، هشت فرود را نمی‏‌اندازد و سقوط می‎کند تا دو ساعت هم زنده بوده، اما بعد، از دنیا می‏‌رود. وقتی ما رسیدیم برای آقای احمدی هم اتفاقی نیفتاده بود، سر چاه 17 ما به او رسیدیم، بدون اینکه اتفاقی برایش افتاده باشد. فقط تخلیه انرژی شده بود، برای آقای عبد نکویی هم همین اتفاق می‎افتد. آقای بوچانی هم از طنابی که قدیمی بوده استفاده کرده، که طناب با شوکی که به آن وارد شده پاره می‎شود.

 

خود شما از مواجه با مرگ نمی‏‌ترسید؟
من اصلا به مرگ فکر نمی‌کنم و با تصورات مثبت وارد کوه و غار می‏‌شوم. من حتی غارنوردی به سبک ساده را دوست ندارم، کارهای سنگین را دوست دارم که خطرش زیاد است. در پراو حدود 100 تا 80 متر کار هست که کانال بسیار سخت و باریک و طولانی است که باید دست‏‌ها جلو باشد و کف آن آب است، وقتی از این مسیر عبور می‌کنید، فوق‏‌العاده است، احساس آن به زبان نمی‏‌آید. شرایط سخت و کار سخت جذابیت بیشتری از مسیرهای نرمال دارد. یکی از سختی‌های غار رفتن در تاریکی است. زندگی ما در نور معنا دارد. وقتی اولین‌بار به پراو می‌رفتم، حدود 20 روز ما فقط باطری آب‌بندی کردیم، مهم‎تر از غذا و آب، نور بود. چیزی که الان با چراغ پیشانی حل شده‌ است. وقتی از غار بیرون آمدیم من آروز می‌کردم روز باشد، چون زمان از دست ما رفته بود، اما شب بود و می‏‌شد ستاره‌ها را دید. همین غار پراو را از دیگر غارها متفاوت می‏‌کند و لذت پیمایش آن برای همین چیزهاست که بیشتر است. ضمنا وقتی شما یک قله را صعود می‏‌کنید در واقع دشواری کار حل شده است و در فرود لذت می‏‌برید. اما در غارهای عمودی مثل پراو وقتی به پایین می‏‌رسید، تازه کار سخت شروع می‎شود. چون دمای هوا پایین است، لباس‌ها خیس شده، از نظر روحی و روانی ضعیف شده‎اید، اما تازه کار فنی شروع می‏‌شود و باید مسیر را با انرژی مضاعفی برگردید تا به دهانه غار برسید. احساس بیرون آمدن از این غار بعد از این همه سختی غیرقابل وصف است.
 
چگونه بین زندگی روزمره و سودای کوه و غار تعادل برقرار می‌کنید؟
هرگز تعادل برقرار نمی‎شود و این تضاد همیشه هست. من وقتی اینجا سر کار هستم با اینکه 20 روز است از نپال برگشته‎ام برای برنامه بعدی برنامه‌ریزی می‌کنم. اگر این‌ها را از من بگیرند، تبدیل می‌شوم به کسی که هر روز می‌رود سر کار و زندگی‌اش کار و شغل و زن و بچه و پول است. این چیزها کسی چون من را اقناع نمی‌کند. همین که من اینجا یک سایت کوهنوردی را باز می‌کنم، اصل زندگی را تجربه می‌کنم و بقیه‌اش حاشیه است. من 54 سالم است و از سال 60 کوهنوردی می‌کنم و همین‌ها زندگی‌ام را تا به حال ساخته است. البته ما به خانواده خودمان ظلم می‌کنیم، چون همیشه نگران ما هستند. اما این جزئی از کار ماست.

 

شما وقتی در کوه هستید همواره با یک مسائلی در چالشید و مسائلی را پشت سر می‌گذارید و آدم‌های سخت‌کوشی می‌شوید. این در زندگی شخصی خودتان چه اثری دارد؟
یکی از محسنات کوهنوردی همین است، مشکلات زندگی آسان می‌شود. وقتی جمعه به دیواره بیستون رفته‌اید و صعود از یک مسیر خوب 8 ساعت طول می‌کشد، در این مدت دست کم دو سه بار در جایی قرار می‌گیرید که یک طرف آن مرگ است و یک طرف زندگی. وقتی از آن‌ها عبور می‌کنید، فردا در محل کار و در خانه همه چیز یک حالت دیگری دارد، دیگر مشکلات برای شما مشکل محسوب نمی‌شود. وقتی من دو ماه در آناپورنا بودم و آن مسائل را دیدم، دیگر مسائل زندگی برایم ساده می‌شود. انگار همه‌چیز، بازی است.
 
«یوسف سورنی‌نیا» شغلش در حوزه «راب اکسس» یعنی کار در ارتفاع است. در توصیف کارش می‌گوید که او کاری را که قبلا به وسیله جرثقیل و داربست و بالابر انجام می‌شده، با طناب و وسایل کوهنوردی انجام می‌دهد؛ این کار می‌تواند شامل تعمیرات، نصب کردن وسایل یا هر چیز دیگری باشد. او را در انجمن غارنوردی ایران می‎بینم. پر است از شوق کشف غارهای نادیده، حتی می‌گوید همین چند وقت پیش 10 روز را در کوه‎‏های شاهو سرگردان بوده، به دنبال یافتن غارهای نادیده یا در همین کوه مدت‏‎ها می‏‏‌گردد تا دهانه غار «شهبانو» را می‏‎یابد؛ غاری که تنها انگلیسی‌ها یکبار به درونش رفته بودند و هیچ ایرانی آن را نپیموده بود.

 

سورنی‎نیا همچنین از احتمال کشف غارهایی عمیق‎تر از پراو در کوه‌‏های زاگرس می‏‌گوید؛ غارهای سر به مهری که به دلیل جنس آهکی این کوه احتمالا در دل کوه پنهان‏‌اند و ما هنوز آنها را نمی‏‌شناسیم.
 
آقای سورنی‌نیا شما چطور به غارنوردی علاقه‌مند شدید؟
در بچگی کلا ماجراجو بودم و کارهایی می‌کردم که هم سن و سال‌‏هایم جرأت انجام آن را نداشتند. عاشق کارتون‌هایی چون مارکوپلو و هزار فرسنگ زیر دریا بودم. در نوجوانی جودو کار می‏‌کردم و برای تمرینات جودو، کوهنوردی می‌کردیم در این برنامه‌ها غاری را در نزدیکی روستای زادگاهم پیدا کردیم که تصمیم گرفتم وارد این غار بشوم و بعد از آن عضو گروه کوهنوردی شدم. سال 74 اولین کوهنوردی خودم را شروع کردم و آموزش‎های لازم را دیدم و با گروه‎های خارج از کشور آشنا شدم. در کنار غارنوردی، کوهنوردی هم می‌کردم. چون غارنوردی را در هر فصلی نمی‌شود انجام داد و حتما باید بصورت تیمی انجام شود. قله‌های داخل کشور را رفته‎ام و به غیر از «قله لنین» در قراقستان، قله خارجی دیگری را به دلیل مسائل مالی صعود نکرده‌ام.
 
چطور با غار پراو آشنا شدید؟ 
گروه کوهنوردی «سه‌کل» که من عضوش بودم، سال 72 این غار را پیموده بودند. من خیلی علاقه‌مند به پیمایش این غار بودم، اما چون غارنوردی در غاری چون پراو لجستیک گسترده‏‌ای می‌خواهد، گروه ما همه توانش را در آن برنامه گذاشته بود و میل و رغبتی برای کار تکراری در آن غار نداشت. به هر حال فرصت رفتن به پراو برای من پیش نیامد تا سال 1379 در زمانی که همراه با مرحوم هادی رجایی‌فرید داشتیم کوه پراو را بالا می‌رفتیم که بطور اتفاقی یک گروه را از تهران دیدیم که آن‌ها هم قصد داشتند کوه پراو را صعود کنند. این گروه از باشگاه دماوند بودند، دو خانم کوهنورد هم در این تیم بودند و این ابتدای آشنایی من با این گروه بود. چند وقت بعد من تا چاه پنج غار پراو را رفتم، بعد این گروه خواستند پراو را تا پایان بروند و من هم همراه آن‌ها رفتم. من همراه با خانم اسفندیاری و آقای فربدیان و آقای رحیم دانایی در یک گروه بودیم که زودتر وارد غار شدیم و سه روز بعد از آن خارج شدیم، اما در گروه دوم که بعد از ما وارد غار شدند، ویکتوریا کیانی‌راد و امیر احمدی دچار حادثه شدند و فوت کردند.

 

غار نوردی به سبک و سیاقی که الان متداول است آن زمان نبود، الان علوم و فنون و تکنیک و ابزارهای خاص غارنوردی استفاده می‌شود و غارنوردی علمی‌تر و ایمن‌تر شده است. اما ما در آن زمان داشته‌های کمی در غارنوردی داشتیم. در آن برنامه هم ایراداتی بود که الان می‌گوییم ایراد است؛ اما آن موقع ایراد نبود. مثل انتخاب پوشاک، برنامه‌ریزی، ابزارها و غیره. اما در آن زمان همه آن طور غارنوردی می‎کردند.
 
این جمله را که می‌گویند پراو سخت‌ترین غار دنیاست، چقدر قبول دارید؟
کسی می‌تواند بگوید پراو سخت‌ترین غار دنیاست که همه غارهای جهان را رفته باشد، اما دست‌کم بر اساس بررسی نقشه‌های غارهای خارجی و حرف‌های کسانی که متخصص هستند و با توجه به شرایط غار مثل دمای پایین غار و بالا بودن ارتفاع دهانه که سبب سرمای آب غار می‎شود، همچنین تنگ بودن و داشتن دهلیز‌های پر پیچ و خم، می‏‌توان گفت پراو غار بسیار سختی است و این شرایط در کمتر غاری در کنار هم دیده می‌‎شود. برای همین من می‌گویم که پراو یکی از سخت‌ترین غارهای دنیاست.
 
ما در آن برنامه لباس مناسب نداشتیم و سرما و آب راحت توی لباس ما نفوذ کرده بود، خیسی و سرما هم سبب می‌شود که انرژی بدن پایین بیاید. غار به دلیل تنگ بودن و خیس بودن فضای زیادی برای استراحت ندارد و به سختی می‌توان جایی را برای استراحت جور کرد. همین انرژی را کم می‌کند. ما در آن برنامه دو شب در غار خوابیدیم و سه روز هم در غار بودیم و وقتی بیرون آمدیم شب بود. بیرون آمدن از غار را باور نمی‌کردیم. بیرون آمدن از غار مثل رؤیا شده بود. وقتی خارج شدیم مواد غذایی ما تمام شده بود. من از کوه پایین آمدم مواد غذایی تهیه کردم و صبح روز بعد برگشتم بالا و دیدیم که گروه دوم هنوز خارج نشده‎اند. بعد برای امداد و نجات وارد غار شدیم که دیدیم دو نفر از دست رفته‎اند و تصمیم گرفته شد همان‌جا دفن شوند، چون امکان خارج کردن آن‏ها نبود.

 

بعد از این اتفاق‌های تلخ چطور شما دوباره وارد این غار شدید؟
یکی از چیزهایی که من دوست دارم، انجام دادن کاری است که برای دیگران سخت است. انجام کار عادی برای من خیلی سخت است. من دوبار تا به حال رفته‏‌ام غار دانیال و هرگز از تالارهای ابتدایی جلوتر نرفته‌ام چون کار خاصی نیست. ولی پراو فرق می‌کرد و همیشه هم سعی داشتم از عمق آن پایین‌تر بروم. یکبار هم برای غواصی رفتیم اما چون کپسول ما کوچک بود، نرسیدیم خوب آنجا را کاوش کنیم. چندبار هم سقف چاه 24 و 25 را هم سقف کوبی کردم که راهی پیدا کنم. اما متاسفانه امکان کاوش کامل وجود نداشت و همچنین احتمال وجود راهی برای گذشتن انسان کم است، چون شکاف آن باریک است. غار مسلماً ادامه دارد، اما ادامه آن برای انسان ممکن نیست.
 
بعد از مدتی با گروه‌هایی که می‌خواستند وارد غار شوند، به عنوان راهنما می‌رفتم و خدماتی چون طناب‌ریزی را برای آن‌ها انجام می‌دادم. اما بعد از فوت خلیل عبدنکویی در سال 88، آن هم متوقف شد. او چندین بار از من خواست همراهش بروم، من قبول نمی‌کردم تا اینکه اصرار کرد و قبول کردم. با اینکه او چندین قله بالای هشت هزار متری را بالا رفته بود، اما متاسفانه به دلیل ضعف جسمانی، از دست رفت و جسد او را 10 روز بعد خارج کردیم. یکی از دوستانم هم تنها به غار آمد که به ما کمک کرد، اما ما نتوانستیم نجاتش بدهیم. غارنوردی با کوهنوردی خیلی فرق دارد، چون وقتی به پایان برسی، تازه کار سخت شروع می‌شود؛ کار سختی که شما مجبورید تا پایان آن را طی کنید.
 
شما به چه غارهای دیگری به غیر از پراو را وارد شده‌اید؟
غارهای خیلی زیادی، در سمنان، اراک، کردستان، چارمحال را رفته‌ام. سال گذشته هم چاه شهبانو را بعد از ورود انگلیسی‌ها به آن تا کف رفتم. این غار در کوه شاهوست، بیش از 300 متر عمق دارد، اما آبش خیلی سرد است و حتی در آن کوه یخ وجود دارد.

 

جایی از غارنوردی بوده که شما احساس کرده باشید از آمدن پشیمان هستید؟
در بعضی از برنامه‌ها وضعیت جسمی خوبی نداشتم و در تب می‌سوختم، اما برنامه را ادامه می‌دادم. من تا به حال از نظر جسمی در برنامه‌ای کم نیاورده‌ام. یک ترس کنترل شده در وجودم هست، اما نه آنطور که مانعم باشد. حتی لحظه‌ای که خلیل ذره‌ذره از دستم می‌رفت، اوضاع را در کنترل داشتم. اگرچه ایراداتی به من گرفتند اما من به عنوان راهنما هرچه در توان داشتم، انجام دادم. ولی پیش آمده است که از نظر روحی در برنامه‌ای کم بیاورم.
 
ما سال گذشته غار پراو را از طناب‎ها پاکسازی کردیم و همه طناب‌های غار را بیرون آوردیم. سال 89 پدرام بوچانی به دلیل استفاده از طناب قدیمی که در غار بوده فوت شد.
 
زمان پیمایش غار چقدر است؟
اگر طناب‌ها از قبل ریخته شده نباشد، در کمترین زمان، یک هفته پیمایش غار طول می‌کشد. اما ما سال گذشته یک برنامه سرعتی اجرا کردیم که زمان من چهار و نیم ساعت شد و دوست من پنج ساعته غار را پیمایش کرد. البته در این برنامه طناب‌ها از قبل ریخته شده بود.

 

فکر می‌کنید برای کوهنوردی شما، پایانی وجود دارد؟
من در بچگی آرزوی صعود به کوه 600 متری نزدیک محل زندگی‌ام را داشتم و بعد کوهی بالای هفت هزار متر را صعود کردم و اگر امکانش بود باز هم کوه‌های بلندتری را پیمایش می‌کردم. این جاه‌طلبی انسان است. کوهنوردی جزئی از زندگی من شده و اگر کنارش بگذارم در زندگی‌ام یک خلاء ایجاد می‌کند. من زندگی‌ام را بر اساس کوهنوردی قرار داده‌ام، حتی کارم را بر این اساس انتخاب کرده‌ام.
 
از شنبه تا چهارشنبه که سر کار می‌روم، فقط به پنجشنبه و جمعه فکر می‌کنم. حس می‌کنم لحظات خیلی خوبی در زندگی‌ام داشته‌ام، اما فقط آن روزهایی که در کوه و دشت بوده‌ام، زندگی کرده‌ام.
 
کوهنوردی در زندگی شما چه تأثیری داشته است؟
من ممکن است یک روز ناهار نخورم ولی اتفاقی برای من نمی‌افتد، تحمل من در برابر سختی خیلی زیاد است. اما به هر حال ایراداتی هم در زندگی ما ایجاد شده، خواهران و برادران کوچکتر من ازدواج کرده‌اند. من این عبارت را هم زیاد شنیده‌ام که «دیوانه است». من تنهایی رفتم کوه قاش‌مستان که بلندترین قله دناست، همه می‌گفتند تو دیوانه‌ای. در حالی که من لذت بردم. یکی از برنامه‌های فوق‌العاده‌ای بود که تجربه کردم. من انواع حیوانات را دیده‌ام، اما هیچ‌کدام به من آسیب نرسانده‌اند. در محیط شهری خطر بیشتری آدم را تهدید می‌کند.

نوروز به کجا برویم

نوروز به کجا برویم؟

از تونل وحشت طبیعی در زنجان تا غاری به وسعت یک روستا

اگر پیش از غروب آفتاب به درون غار بروید روی سقف غار ستاره های زیادی می بینید، اما پیشنهاد می کنیم خیلی برای چیدن آن ها تلاش نکنید.

ایام نوروز بهترین زمان برای سفر به نقاط کمتر شناخته شده یا شاید ناشناخته ایران است و در این میان سفر به شهر هایی که جاذبه های جذاب و خاص و پر هیجان تری دارند، بیشتر مورد توجه گردشگران قرار می‌گیرد.

پس اگر جزء آن دسته از گردشگرانی هستید که به ماجراجویی در سفر علاقه مندید با مکان‌های پرهیجان زیر بیشتر آشنا شوید.

غاری به وسعت یک روستا

اگر می خواهید در ایام نوروز به جایی بروید که دمای آن متوسط باشد و کنار رودخانه هم کمی قدم بزنید، حتما به شهر کرمانشاه سری بزنید و از غار قلعه قوری دیدن کنید. غاری به وسعت دوازده کیلومتر و عمق سه هزار و صد و چهل متر که گفته می شود بزرگترین غار خاورمیانه است.

ویژگی دمایی قلعه قوری باعث شده تا این غار نسبت به دیگر غار های کشف شده در کشور متمایز باشد چرا که در سرمای زیر صفر استان کرمانشاه در فصول سرد سال دمای این غاردر کمترین حالت به هفت درجه بالای صفر می رسد.

در عمق هزار و پانصد متری غار قلعه قوری تالار هایی با عناوین مختلف قرار دارد.البته تنها دمای ثابت این غار را متمایز نمی کند و قلعه قوری به عنوان یکی از بزرگترین غارهای آبی جهان به عنوان یکی از جاذبه های جهانگردی در کشور معرفی می شود. پیشینه غار قلعه قوری به بیش از شصت و پنج میلیون سال می رسد.

زیباترین غار سرد ایران

هرچه دمای غار قلعه قوری کرمانشاه ثابت و بالای صفر است، دمای غار یخ مراد کاملا متغیر است و در بیشتر فصول سال سرد است.

طبق آمار به دست آمده نوروز هر سال بیش از هفت میلیون نفر به استان های شمالی کشور سفر می کنند، که عمدتا از جاده چالوس عبور می کنند.اگر جزء آن دسته از گردشگران ماجرا جو هستید هر گاه در این جاده به گچسر رسیدید حتما از غار یخ مراد دیدن کنید.مطمئناً پشیمان نخواهید شد!

غاری که تا اواسط اردیبهشت ماه در آن قندیل های یخ دیده می شود و به دلیل داشتن بادگیر های زیاد و حرکت هوا داخل غار حتی در فصول گرم سال هوای خنک احساس می شود.

پیشینه غار یخ مراد به بیش از پنجاه میلیون سال گذشته می رسد و تاکنون فسیل های زیادی در آن کشف شده که نشان می دهد در سال های دور این غار زیر آب بوده است.

ویژگی منحصر به فرد یخ مراد چهار طبقه بودن آن است که در عمیق ترین بخش غار ، طبقات روی هم قرار گرفته است و به جز خانه هراکلس استان کردستان که ساخته دست بشر است و طبقاتی ، هیچ غاری با ویژگی طبقاتی بودن و به صورت طبیعی با قندیل های زیبا و چشم نواز در کشور کشف نشده است.

تونل وحشت طبیعی در زنجان

اگر می خواهید سفر مهیج و ترسناکی را تجربه کنید پیشنهاد می کنیم به زنجان و غار خفاش ها بروید.به گفته دیرین شناسان گلجیک قدیمی ترین غار ایران است که در فاصله سی و پنج کیلومتری و در جنوب غربی شهرستان زنجان واقع شده است.

اگر پیش از غروب آفتاب به درون غار بروید روی سقف غار ستاره های زیادی می بینید ، اما پیشنهاد می کنیم خیلی برای چیدن آن ها تلاش نکنید چراکه این ستاره ها برق چشم های هزاران خفاشی است که از سقف آویزان شده اند و اگر سکوتشان به هم بخورد به سمت شما حرکت می کنند.

بعد از عبور از هزاران خفاشی که غار را ترک کرده اند به اسکلت های حیوانات می رسید اما ماجرا آنجا جذاب می شود که اسکلت های انسان زیادی نیز در اطراف مشاهده می کنید که بعید است بعد از دیدن آن ها زهره اتان آب نشود.

این تنها بخش کوچکی از طبیعت بکر و ناشناخته ایران است که تجربه یک سفر خوب و مهیج را برای مسافران نوروزی به جا می گذارد.

بزرگ‌ترین غار یخی جهان

غار آیس‌ریزن‌ولت در اتریش با طول تقریباً ۴۲ کیلومتر، بزرگ‌ترین غار یخی دنیاست. واژه آیس‌ریزن‌ولت آلمانی بوده و به معنی دنیای غول‌های یخی است. این غار در سال ۱۸۷۹ کشف شد. تالارهای فراوان این غار به هم مرتبط بوده و به هوا امکان می‌دهند در همه تالارها جریان یابد. به همین علت این غار سرد است و بازدید کنندگان باید لباس زمستانی بپوشند.

غار آیس‌ریزن‌ولت، غار یخی سنگ‌آهکی است که در ورفن اتریش حدود چهل کیلومتری جنوب سالزبورگ قرار دارد. این غار حدود صد میلیون سال پیش با جریان یافتن رودخانه زالساخ (Salzach) در آبراهه‌های کوهستانی ایجاد شده است. در طی یک دوره هزاران ساله، آب با فرسایش سنگ‌ها، شکاف‌ها و حفرات گسترده‌تری در سنگ‌آهک به وجود آورده است. در زمستان که هوای داخل کوه گرم‌تر از بیرون است، هوای سرد وارد کوه و غار شده و دمای نواحی پایین‌تر غار را تا زیر نقطه انجماد کاهش می‌دهد. در بهار آب ناشی از ذوب برف‌ها در داخل درز و شکاف‌های سنگ‌ها جاری شده و وقتی به نواحی با دمای سردتر غار می‌رسد، منجمد شده و به آهستگی سازه‌های طبیعی شگفت‌انگیز یخی در غار را شکل می‌دهد.

بااینکه غار طول حدود ۴۲ کیلومتر دارد، تنها کیلومتر اول آن (منطقه که بازدیدکنندگان اجازه دارند ببینند) پوشیده از یخ است. بقیه غار از سنگ‌آهک تشکیل شده است.

از آنجایی که ورودی غار در تمام سال باز است، بادهای سرد زمستانی به داخل غار وارد شده و برف داخل را منجمد می‌کنند. در تابستان باد سرد از داخل غار به سمت بیرون جریان می‌یابد و مانع ذوب تشکیلات درون غار می‌شود.

غار آیس‌ریزن‌ولت توسط دانشمند علوم طبیعی سالزبورگ آنتون پاسلت (Anton Posselt) در سال ۱۸۷۹ کشف شد. پیش از این اکتشاف، غار تنها برای محلی‌ها شناخته شده بود و چون معتقد بودند این غار ورودی جهنم است از اکتشاف در آن خودداری می‌کردند. یک سال بعد او گزارش مفصلی از اکتشافش در یک نشریه کوه گردی منتشر کرد، اما بعد از آن، این غار مجدداً به فراموشی سپرده شد.

الکساندر وان مورک غارشناس سالزبورگ، یکی از معدود افرادی بود که اکتشاف پاسلت را به خاطر داشت. او چند هیئت اکتشافی را از سال ۱۹۱۲ به بعد به داخل غار رهبری کرد، که خیلی زود توسط مکتشفان دیگر ادامه تعقیب شدند.

امروزه حدود دویست هزار جهانگرد در سال از این غار یخی بازدید می‌کنند.

برای مشاهده اطلاعات هتل اتریش، راهنمای جاذبه های تور اتریش، و گرفتن قیمت هتل های اتریش، به سایت رزرو هتل با ما مراجعه کنید. در این سایت شما می توانید با کارت های شتاب و بطور کاملا آنلاین رزرو هتل اتریش، را با تخفیف های بسیار خوب انجام دهید.

تخریب غار با باکتری !

تخریب اکوسیستم غارها با حمل باکتری توسط گردشگران

به گفته‌ی مشاور انجمن غار و غارشناسی ایرانیان، زمانی که گردشگران از غارها بازدید می‌کنند، با خود باکتری‌هایی به داخل غار می‌بردند که موجب برهم‌ریختگی اکوسیستم این مناطق گردشگری می‌شوند.بر اساس گزارش جواد نظام‌دوست، غارها طبقه‌بندی شده و از درجه یک تا چهار قرار دارد؛ غارهای درجه یک، غارهای سخت هستند که باید غارنوردان حرفه‌ای وارد آنها شوند. برخی از غارها قابلیت ورود گردشگران نیمه حرفه‌ای را دارند و تا نیمی از آنها را می‌توان دید. غار بورنیک یکی از غارهای گردشگری است که گردشگران می‌توانند تا نیمی از آن را ببینند. این غار در روستای هرانده واقع شده است که حدود ۶۰ سال پیش کشف شد.

وی با بیان اینکه این غار آهکی دارای تشکیلات گل‌کلمی است و همزمان با طول غار، به عمق آن نیز اضافه می‌شود، گفت:

چون ستون فقرات غار شیب‌دار است. این غار گردشگری خوشبختانه هنوز نورپردازی نشده است.

به گفته‌ی نظام‌دوست، مدتی پیش کمپینی راه‌اندازی کردیم که به مردم بگوییم اگرچه از برخی غارها می‌توان دیدن کرد، ولی باید این کار به درستی انجام شود، چون هر گردشگر با ورودش به غار، میکروب و باکتری و حتی پُرز لباس را با خود می‌برد که به اکوسیستم غار آسیب می‌زند. حتی اگر با لباس ویژه و دستکش به داخل غار برویم، باز برخی باکتری‌ها را از این غارها خارج می‌کنیم که می‌تواند برای انسان مضر باشد. این رفت و آمدها به داخل غار بی‌تاثیر نیست.

ممکن است فقط در داخل غار، خفاش‌ها دیده شوند، در صورتی که موجودات ریز بسیار زیادی در غارها زندگی می‌کنند که گردشگران بدون دلیل به آنها آسیب می‌زنند. باید گردشگران مراقب باشند که همه وسایل و لباس‌های غارنوردی خود را حتماً پس از بازدید از غار بشویند؛ حتی این لباس‌ها به همراه لباس‌های دیگر شسته نشود. باکتری‌های موجود در غار روی لباس‌ها چسبیده و اگر به خوبی تمیز نشوند، انسان را دچار بیماری‌هایی می‌کند که ناشناخته است.

مدیر سابق انجمن غار و غارشناسی ایرانیان گفت:

نوعی باکتری در غار وجود دارد که زباله‌ها را به مواد آلی تبدیل می‌کند، دانشمندان تلاش می‌کنند این باکتری‌ها را از داخل غارها بیرون آورده و زباله‌های روی زمین را به مواد قابل استفاده تبدیل کنند.

بر اساس گزارش نظام‌دوست، از لحاظ علمی، غارها زمانی کشف می‌شوند که نقشه‌های داخل غار تهیه شوند. ما برای حفاظت از غارها و ورود گردشگران، کارگاه‌هایی برگزار می‌کنیم تا به گردشگران نحوه بازدید درست از غارها را آموزش دهیم.