بیماری CMS ؛ بیماری مزمن کوهستان در اثر کمبود اکسیژن در خون!
محققان آمریکایی موفق به رمزگشایی از پایه ژنتیکی مؤثر در بیماری مزمن کوهستان شدند که مسیر را برای توسعه روشهای درمانی این بیماری هموار میکند.
بیماری مونگ یا بیماری مزمن کوهستان (CMS) در اثر سکونت در مناطق مرتفع ایجاد می شود؛ بیش از 140 میلیون نفر از مردم جهان در مناطق مرتفع زندگی می کنند که این شرایط آنها را مستعد ابتلا به این بیماری میکند. آفریقا، آسیا و بخشهایی از آمریکایی جنوبی جزو مناطق جغرافیایی مرتفع جهان محسوب میشوند و ساکنان این مناطق با مشکل هیپوکسی یا کمبود اکسیژن در خون مواجه هستند.
بیماری CMS با نشانههای نورولوژیکی مانند سردرد، خستگی، خواب آلودگی و افسردگی همراه است. بدلیل افزایش ویسکوزیته خون – کاهش اکسیژن منتقل شده به بافتها و اندامها – فرد در معرض حمله قلبی یا سکته مغزی قرار می گیرد.
تحقیقات قبلی نشان میداد، بیماری مونگ در بین ساکنان مناطق مرتفع آند در آمریکای جنوبی و ساکنان تبت بیشتر دیده میشود، اما این مشکل در بین ساکنان شرق آفریقا مانند اتیوپی کمتر وجود دارد.
محققان مدرسه پزشکی دانشگاه سندیگو در تحقیقات اخیر خود دریافته اند، یک مکانیسم ژنتیکی در تطبیق پذیری با شرایط مناطق مرتفع نقش دارد؛ عملکرد قابل ملاحظهای دو ژن ANP32D و SENP1 در افراد مبتلا به بیماری CMS دیده شده است.
این مطالعه اطلاعات ارزشمندی در خصوص تأثیر ژنتیکی تطبیق پذیری با ارتفاع بالا فراهم کرده و میتواند به توسعه روش درمانی موثر بیماری مونگ کمک کند.
نتایج این مطالعه در مجله Human Genetics منتشر شده است.
بیماریهایی که می توانند در یک غار شما را تهدید کنند!
انجمن پزشکی کوهستان ایران: مجله وایرد در طبقه بندی جدید خود به معرفی تمام اتفاقات ناگواری که ماجراجویان را در جریان یک اکتشاف و یا بازدید در یک غار تهدید می کنند پرداخته است.
به گزارش خبرگزاری مهر، زمانی که برای اکتشاف و یا یک گردش ماجراجویانه به غار می روید به این وسایل نیاز دارید: چراغ، طناب، ابزار غارنوردی، آب و غذا به اندازه کافی.
در جریان کاوش در یک غار خطرات بسیاری می تواند شما را تهدید کند. در این راستا، مجله وایرد فهرستی از این خطرات را تهیه کرده است که بسیار قطورتر از لیست وسایل مورد نیاز برای سفر به نظر می رسد.
علاوه بر خطر سقوط، سُر خوردن، شکستگی اندامهای بدن و هجوم خفاشها، خطر حمله ارگانیسمهای میکروسکوپی ساکن غارها که می توانند عامل انتقال بیماریهای مهلکی باشند بیش از همه خودنمایی می کند.
"ریکارود پریرا اخریا"، استاد بیماریهای عفونی در دانشگاه فدرال ریو دو ژانیرو توضیح داد: "افراد در تمام دنیا برای کشف طبیعت و اکولوژی شروع به اکتشاف غارها می کنند، فکر می کنم کار خوبی باشد اما با خطرات بسیاری همراه است."
این خطرات نه تنها بازدیدکنندگان علاقه مند بلکه غارشناسان و معدنچیان را از طریق فضولات حیوانات، تماس با آب آلوده و گازگرفتگی تهدید می کند.
هرچند با وجود تمام این تهدیدات، همیشه کسانی هستند که این خطرات را می پذیرند و به اکتشاف غارها دست می زنند.
"ماتیو کانز" از انجمن ملی غارشناسی نیز گفت: "غارشناسی به شما اجازه می دهد که شگفت انگیزترین چیزها را ببنید. آبهای زیرزمینی، اشکال مختلف گچی و ... . هیجان انگیز است که بدانی به جایی رسیده ای که هرگز کسی به آن نرسیده است."
خطراتی که غارشناسان را تهدید می کند:
هیستوپلاسموزیز (Histoplasmosis):
زمانی با عنوان "بیماری غار" شناخته می شد. هیستوپلاسموزیز یک عفونت ریوی در اثر آلودگی به قارچ Histoplasma capsulatum است. این قارچ، خفاشها و پرندگان را آلوده می کند و سپس از راه فضولات این حیوانات دفع می شود. انسان در تماس مستقیم با این فضولات و یا استنشاق آنها می تواند به این قارچ آلوده شود.
این بیماری که تنها در موارد نادری مهلک است در حدود 10 روز به طول می انجامد. افراد مبتلا علائم مشابه آنفلوآنزا و یا سل را دارند. به طوریکه تا قبل از 1930 این بیماری با سل اشتباه گرفته می شد. هیستوپلاسموزیز یکی از شایع ترین بیماریهایی است که غارشناسان را تهدید می کند.
هاری (Rabies):
این یکی از خطرناک ترین بیماریها برای کسانی است که در غارها زندگی کار می کنند. درصورتیکه این بیماری فوراً و بلافاصله درمان نشود می تواند منجر به تشنج، کما و مرگ شود.
ویروس هاری در رطوبت غارها پیدا می شود. رطوبت، شرایطی ایده آل برای تکثیر و زندگی طولانی این ویروس است.
متخصصان در این خصوص اظهار داشتند: "زمانی که با صدها هزار خفاشی مواجهید که در یک محیط گرم و مرطوب داخل غار، فعالیتهای روزانه خود را انجام می دهند باید بدانید که ویروس هاری هم در معرض شما قرار دارد. به ویژه که این ویروس می تواند تا مدتها در فضولات این حیوانات باقی بماند."
درحقیقت، بر پایه اطلاعات مرکز کنترل بیماری آمریکا خفاشها بزرگترین مسئولان انتقال آلودگی هستند. به طوریکه این پستانداران پرنده، یکی از چهار حیوان عامل انتقال هاری بشمار می روند.
این بیماری از طریق گازگرفتگی و یا چنگ انداختن منتقل می شود. افرادی که به طور مرتب به غارها می روند باید نسبت به این ویروس واکسینه شوند
تب خونریزی دهنده ماربورگ (Marburg Hemorrhagic Fever):
ویروس ماربورگ که از خانواده ویروس ابولا است سبب بروز تب خونریزی دهنده کشنده ای می شود. به نظر می رسد که عامل انتقال این ویروس، خفاش میوه خوار آفریقایی باشد. باوجود این، بسیاری از پستانداران دیگر نیز می توانند این ویروس را منتقل کنند.
پس از حدود یک هفته نهفتگی، ویروس ماربورگ موجب تب و دردهای عضلانی می شود. در مراحل پیشرفته تر، بیماری در 25 تا 90 درصد از موارد منجر با مرگ بیمار پایان می یابد. بین سالهای 1998 تا 2000 در جمهوری دمکراتیک کنگو 128 نفر در اثر این عفونت جان باختند که بیشتر آنها معدنچیان یک معدن طلا بودند.
لپتوسپیروزیز (تب 7 روزه) (Leptospirosis):
معدنچیان و غارشناسان نواحی گرمسیری می توانند در تماس با آب آلوده به فضولات خفاشها و موشهای صحرایی به این بیماری مبتلا شوند. این بیماری که سبب سردرد، تب و دردهای عضلانی می شود با مصرف آنتی بیوتیک قابل درمان است. هرچند بهترین راه برای دوری جستن از تب 7 روزه این است که از نوشیدن آب در غارها اجتناب کنیم، چکمه های لاستیکی بپوشیم، ماسک و دستکش داشته باشیم و به محض مشاهده زخمهای سطحی فوراً آنها را ضدعفونی کنیم.
تب راجعه (Relapsing Fever):
این تب به ویژه در خاورمیانه و آسیای مرکزی شایع است اما در آمریکا، آمریکای جنوبی و آفریقا نیز دیده می شود. این آلودگی در اثر عفونت به باکتری که در بدن ککهای ساکن مکانهای مرطوب و تاریک غارها زندگی می کند منتقل می شود.
این بیماری با تب، دردهای عضلانی، سردرد و معده درد آغاز می شود و زمانی که به نظر می رسد بیمار درمان شده است دوباره باز می گردد. این بیماری، با ترکیبی از داروهای مختلف درمان می شود.
برای اجتناب از آلودگی بهتر است که از ککها دور شوید و اگر آنها را دیدید بدون اینکه نابودشان کنید محترمانه از کنارشان رد شوید.
- انجمن پزشکی کوهستان ایران - http://www.irancaves.com